Λίγα λόγια για τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τον τελευταίο καιρό

 R. Scott Bakker - The Second Apocalypse

Θα κλέψω λίγο στην αρχή, καθώς αυτό δεν είναι ένα βιβλίο αλλά μια σειρά, μα είναι αδύνατο να μην την αναφέρω. Αποτελείται από μια τριλογία (Prince of Nothing) και μια τετραλογία (Aspect Emperor) και είναι μια πρωτότυπη προσέγγιση στη fantasy λογοτεχνία με sci-fi και horror στοιχεία. Ο Καναδός συγγραφέας έχει πλάσει έναν κόσμο που το βάθος του συγκρίνεται μονάχα με αυτούς του Τόλκιν και του Χέρμπερτ. Η πυκνότητα των πληροφοριών είναι εντυπωσιακή όπως επίσης και η πρόζα του, κάτι που βυθίζει τον αναγνώστη στο βίαιο και θεοσκότεινο σύμπαν του. Η ιστορία έχει επιρροές από τη Βίβλο, τις Σταυροφορίες ενώ έντονο είναι και το φιλοσοφικό στοιχείο. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται εις βάθος με όλη τους τη γκρίζα μεγαλοπρέπεια και οι ανατροπές πραγματικά σε πιάνουν απροετοίμαστο. Ο Μπέικερ έχει μεγάλο ταλέντο στο να κατεδαφίζει τις προσδοκίες του αναγνώστη σχετικά με το πού πηγαίνει η πλοκή ενώ επίσης η προοικονομίες με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Γενικά είναι μία αρκετά δύσκολη και απαιτητική σειρά όμως στο τέλος έχεις βγει ένας διαφορετικός αναγνώστης από αυτήν την εμπειρία. Θέλω να την ξαναδιαβάσω σύντομα καθώς σίγουρα θα δω τους χαρακτήρες και την πλοκή υπό ένα διαφορετικό πρίσμα και θα αντιληφθώ καλύτερα πολλά πράγματα.

Κωνσταντίνος Δομινήκ - Ώπα-ώπα, μπλάτιμοι

Παρακολουθώ την πένα του Κωνσταντίνου εδώ και αρκετά χρόνια και πραγματικά χάρηκα όταν επιτέλους εξέδωσε ένα δικό του βιβλίο. Οι ιστορίες που περιέχονται σε αυτό μπορεί να είναι μικρές σε μέγεθος μα διαβάζονται αργά, προσεκτικά και σου μένουν. Βαθιά! Η καταπληκτική χρήση της γλώσσας, οι εικόνες και τα συναισθήματα που σου προκαλούν, σε αναγκάζουν να θες να τις διαβάσεις ξανά και ξανά. Οι επιρροές του είναι πλήρως διηθημένες μέσα από το προσωπικό του φίλτρο, με αποτέλεσμα ένα ισχυρό μείγμα τρόμου και λαογραφίας. Εύχομαι να διαβάσω κι άλλα, πολλά, από τον Κωνσταντίνο στο μέλλον.

Μιχάλης Μακρόπουλος - Ιστορίες από ένα περασμένο μέλλον

Ο Μιχάλης Μακρόπουλος εξελίσσεται σε έναν από τους αγαπημένους μου εγχώριους (και όχι μόνο) συγγραφείς. Οι ιστορίες του αγγίζουν αβίαστα βαθιά και προσφέρουν εικόνες, χαρακτήρες και συναισθήματα που παραμένουν στο μυαλό για καιρό. Με την εξαιρετική του γραφή κάνει οικεία τα μέλλοντα όπου διαδραματίζονται τα διηγήματα και παρά το σκοτάδι και τη μελαγχολία που εμπεριέχουν, πάντοτε βγαίνει ένα φως, μια κάθαρση στο τέλος. Μπορώ να φανταστώ εύκολα ένα παράλληλο σύμπαν όπου ο Αντρέι Ταρκόφσκι έχει κάνει ταινία τον "Ισμαήλ" ή κάποια άλλη ιστορία του Μιχάλη Μακρόπουλου. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η παρουσία του στο εξώφυλλο αυτής της συλλογής.

Nicholas Binge - Ascension

Το βιβλίο αυτό έχει μεν τα αρνητικά του (η γραφή δεν διαθέτει ιδιαίτερη πρωτοτυπία και φαντασία πλην κάποιων δυνατών σημείων και ο συγγραφέας φλερτάρει έντονα με το μελόδραμα) μα δεν με άφησε να πάρω ανάσα και φυσικά ούτε και ασυγκίνητο. Είναι ένα πρωτότυπο μείγμα επιστημονικής φαντασίας, κοσμικού τρόμου και περιπέτειας επιβίωσης που παράλληλα όμως τοποθετεί τους χαρακτήρες στο κέντρο της ιστορίας μιλώντας για πράγματα όπως η ταυτότητα, οι ενοχές και οι ανθρώπινες σχέσεις. Οι δυνατές του εικόνες, η ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα που προκαλεί είναι στοιχεία που ουσιαστικά με έκαναν να παραβλέψω τα αρνητικά που ανέφερα στην αρχή.

Peter Watts - Blindsight

Από τα πιο συγκλονιστικά βιβλία επιστημονικής φαντασίας που έχω διαβάσει, απλά! Μπορεί να είναι και αυτό ένα δύσκολο ανάγνωσμα λόγω των ορολογιών και των κόνσεπτ που περιέχει όμως δεν στέκεται εκεί, όπως πολλά hard sci-fi βιβλία. Οι χαρακτήρες του είναι τρισδιάστατοι και πολύ ενδιαφέροντες, όχι απλά οχήματα πλοκής και η κοφτερή και με προσωπικό στυλ γραφή το κάνει να ξεχωρίζει. Η πλοκή, που περιστρέφεται γύρω από μια πρώτη επαφή με έναν εξωγήινο πολιτισμό, δίνει αφορμή για ιδιαίτερες έως και τρελές ιδέες, εξερευνώντας την έννοια της συνείδησης και το τι συνιστά εν τέλει έναν άνθρωπο ή έναν ζωντανό οργανισμό γενικότερα. Από τη συνταγή δεν λείπει και το συναίσθημα, κάνοντας το Blindsight μια ολοκληρωμένη λογοτεχνική εμπειρία που αφήνει μπόλικη τροφή για σκέψη.

Άρης Δεληγιαννίδης - Ανθρώπινα ομοιώματα (τυλιγμένα στις μαύρες φλόγες)

Μία πολύ δυνατή συλλογή διηγημάτων, μόνο που τα περιεχόμενά του ξεπερνούν το μέσο θα έλεγα. Πολλές φορές αντιλαμβανόμουν τις ιστορίες ως ένα τεχνικό μέταλ κομμάτι ή έναν πίνακα του Ιερώνυμου Μπος. Η πυκνή γραφή και η σκοτεινή ατμόσφαιρα είναι χαρακτηριστικά που γνωρίζω και από τις άλλες δουλειές του Άρη Δεληγιαννίδη μα εδώ αυτό το μείγμα είναι υπνωτιστικό και σε ρουφάει μέσα στο χαρτί. Δεν είναι όμως μονάχα αυτά που κάνουν τα διηγήματα συγκλονιστικά. Είναι ο ανθρώπινος παράγοντας που βρίσκεται στο κέντρο τους. Το δράμα των πρωταγωνιστών και η διαδρομή προς την κάθαρση. Έτσι όλα αποκτούν νόημα και ουσία.