Το άγγιγμα
Η Άλις γέλασε παιχνιδιάρικα, καθώς είδε το στρογγυλό πρόσωπό της να παραμορφώνεται στην κυρτή επιφάνεια της Χριστουγεννιάτικης μπάλας. Απομάκρυνε και πλησίαζε ξανά το στολίδι και η εικόνα της γινόταν ακόμα πιο αστεία. Έμοιαζε με χοντρό ψάρι. Ήταν μια γυαλιστερή κόκκινη μπαλίτσα, πασπαλισμένη με λίγες νιφάδες χρυσόσκονης. Αφού την περιεργάστηκε λίγο ακόμη, την κρέμασε προσεκτικά στο δέντρο. Ακόμα δεν υπήρχαν πολλά πράγματα πάνω του, σύντομα όμως θα γέμιζε χρώματα και φως, όπως κάθε χρόνο. Φέτος έφτανε ένα κλαδί ψηλότερα, κάτι που την έκανε χαρούμενη. Σύντομα θα έβαζε το αστέρι στη κορυφή μόνη της. Τοποθέτησε κι άλλες μπάλες στο πλαστικό έλατο, και μικρούς αγιοβασίληδες και έλκηθρα και κουτάκια με δώρα που μόνο άνθρωποι που χωρούσαν στη χούφτα της θα μπορούσαν να απολαύσουν. Άκουσε βήματα πίσω της, για την ακρίβεια σούρσιμο ποδιών στη μοκέτα. Ο μπαμπάς της την πλησίασε και κοίταξε το δέντρο. Ξεκρέμασε μία μικρή πράσινη μπάλα και την έβαλε σε ένα πιο ψηλό κλαδί. «Εκεί είναι καλύτερα»,