Νίκος Μούρας

  Η Καρίν προσγειώθηκε σε μία από τις κενές θέσεις του διαστημοδρομίου, ανάμεσα σε δύο άλλα σκάφη αρκετά μεγαλύτερα από το δικό της. Το ταξίδι ήταν κουραστικό και οι μυς της απαιτούσαν τέντωμα. Επτά μέρες παραχωμένη σε έναν χώρο που θύμιζε περισσότερο μακρόστενη ντουλάπα δεν ήταν ιδανικό για το σώμα της. Το στομάχι της επίσης ήθελε πράγματα: Κανονικό φαγητό, όχι άλλες μερίδες τεχνητού πολτού. Όσες διαφορετικές γεύσεις και να είχε, παρέμενε μια αναγκαστική ταξιδιωτική αηδία. Σηκώθηκε από το φθαρμένο, μαύρο κάθισμα και άρχισε να τρίβει τους μηρούς της. Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού ήταν δύσκολο λόγω της ζώνης των αστεροειδών που δέσποζε στο σύστημα αυτό, αλλά κυρίως λόγω των πυκνών σύννεφων που έντυναν τον πλανήτη. Η προσγείωση είχε υπερκορέσει το αίμα της με αδρεναλίνη. Οι αισθητήρες και ο κινητήρας του μικρού επιβατικού της δεν συγκρίνονταν με αυτά των εμπορικών αστρόπλοιων. Χρειαζόταν μεγαλύτερη προσήλωση και προσπάθεια, αλλιώς δεν ήταν απίθανο να κατέληγε ένα παγωμένο πτώμα σε

Περπατούσα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, γνώριμό μου πλέον όλα αυτά τα χρόνια. Ήμουν μαζί με έναν φίλο μου. Όχι και τόσο γνώριμο, πραγματικά, αλλά οικείο αρκετά ώστε να μπορούμε να ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες σχετικά με κοινά μας ενδιαφέροντα. Δεν ξέρω αν είχε σημασία για όλο αυτό ο τόπος ή οι συνθήκες. Μάλλον όχι. Δηλαδή θα συνέβαινε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αυτό το πράγμα και σε κάποιον άλλον δρόμο που θα τύχαινε να περπατώ. Λιγότερο γνωστό, παρέα με κανέναν πλην από τις χωρίς τελειωμό σκέψεις μου. Αλλά χαίρομαι που συνέβη σε κείνον τον δρόμο παρ' όλα αυτά. Ο ρυθμός μας ήταν σχετικά γρήγορος, θυμάμαι. Δεν ήταν ώρα αιχμής, συνεπώς ο κόσμος ακόμα ήταν λιγοστός. Απλά περπατούσαμε, χωρίς να μιλάμε. Κάναμε μικρές παρακάμψεις όποτε συναντούσαμε άτομα στο διάβα μας. Και μετά συνεχίζαμε. Γρήγορα, ασταμάτητα, λες και ο δρόμος εκτεινόταν μέχρι τον ορίζοντα. Τα κτίρια εκατέρωθεν ήταν θολά, θυμάμαι εκ των υστέρων. Κάποια στιγμή, ο φίλος μου γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου κα