Μια σταγόνα γκρίζο νερό
Πρωτοάκουσα τον ήχο εκείνον πριν τρεις νύχτες. Τέσσερις μάλλον, αλλά δεν έχει και τόσο σημασία. Η ομορφιά και το αποτέλεσμά του πάνω μου -πάνω μας- είναι το πλέον σημαντικό. Η απόλυτη γαλήνη, η παράδοση σε αυτόν. Είναι μια αίσθηση θεϊκή! Στην αρχή έμοιαζε σαν κάποιος συναγερμός να έχει χαλάσει. Εγώ ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και προσπαθούσα μάταια να κοιμηθώ. Άλλαζα πλευρό κάθε λίγο και λιγάκι, σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπό μου κάθε φορά λες και ήταν αναπόσπαστο κομμάτι κάποιας τελετής. Στο μυαλό μου είχε σχηματιστεί ένα κολάζ από διάφορα πράγματα, αιωρούταν σαν όραμα προφητικό. Ένα ομιχλώδες μέλλον απεικονιζόμενο ως γκρίζος συννεφιασμένος ουρανός τραπεζίου σχήματος. Πάνω του ήταν ραμμένα δύο μεγάλα γοητευτικά μάτια, κατεστραμμένα κτίρια, φίδια, κουκουβάγιες και μαύρα αφαιρετικά σχέδια. Ήξερα με βεβαιότητα τι ήταν. Το άφηνα να με βασανίζει για πολύ καιρό με την ελπίδα ότι είτε θα ξεθώριαζε κάποια στιγμή ή από μέσα του θα έβγαιναν συμπεράσματα και λύσεις. Μάταιο και το έ