Το νυφικό και το όμποε
Όλα είναι του Θεού, συνήθιζε να λέει η μάνα μου. Δεν πίστευε στα πνεύματα πέραν φυσικά του Αγίου αλλά αναρωτιέμαι τι θα έλεγε, που θα κατέτασσε αυτήν εδώ την κατάστασή μου αν είχε την ευκαιρία. Τη ρώτησα μα ήταν αργά. Δεν πειράζει, ίσως καλύτερα που δεν πήρα απάντηση. Ούτε και γω βέβαια πίστευα αληθινά σε πνεύματα και άλλα τέτοια παραφυσικά μέχρι πρόσφατα. Πολύ πρόσφατα. Ωστόσο υπήρξε ένα γεγονός όταν ήμουν γύρω στα δώδεκα που με είχε κάνει να προβληματιστώ, να χάσω κατά κάποιον τρόπο την πνευματική μου παρθενιά. Είχα βρει ένα σωρό λογικές δικαιολογίες και εξηγήσεις και τις είχα πιστέψει με τον καιρό. Γιατί όχι δηλαδή, έλεγα και ξανάλεγα από μέσα μου, τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Όμως βαθιά μέσα μου ήξερα πως ο υμένας μεταξύ πραγματικού και εξωκοσμικού είχε σπάσει και γευόμουν αίμα και παρίστανα ότι όλα ήταν όπως πριν. Γεύση φράουλα σαν τις τσίχλες που αγόραζα από το μπακάλικο. Υπήρχε ένα πηγάδι που το χρησιμοποιούσαμε ακόμα στο χωριό, καθώς το νερό του Δήμου πολλές φορές κοβόταν