Χορός

         Τη βλέπει, απομακρύνεται, απομακρύνεται, δεν μπορεί να τη φτάσει. Έγινε ένα με τ’ άστρα, τις ουτοπίες.

Το μόνο που βλέπει είναι δύο σκελετούς, με τις μάσκες

της τραγωδίας

φορώντας

να κείτονται πλάι στη λίμνη, πιασμένοι χέρι- χέρι.

Αυτή είναι η ζωή του

Υποφέρουμε επειδή ελπίζουμε

Ελπίζουμε επειδή αγαπάμε

Υποφέρουμε επειδή αγαπάμε

Η χαρούμενη μάσκα αναφωνεί: Ας πυροβολήσουμε επιτέλους αυτό το βδελυρό σεντόνι που μας καλύπτει κι ας αναπνεύσουμε βγάζοντας τα ρουθούνια μας από τις τρύπες!

Η λίμνη ταράχτηκε

Η λυπημένη μάσκα ψιθύρισε: Εθελούσια λύτρωση ή δια της βίας εξόντωση- υποχώρηση;

Η λίμνη πάγωσε

Άρρωστος , διαλυμένος, να βήχει και να δυσφορεί και η μάχη να μαίνεται.

Ονειρεύτηκε ξύπνιος. Το πώς ήταν η ζωή του δυο ώρες πριν.

Μια στιγμιαία τραγωδία αρκεί

Βγήκε έξω απλά για να δει, μετά μπήκε ξανά μέσα.

Το αυτονόητο τραυματίζεται

Το αυτονόητο ψυχορραγεί

Το αυτονόητο δεν υπάρχει

πια

Το σάβανο σκίστηκε! Ας πανηγυρίσουμε, ας παρελάσουμε, κρατώντας τα μπαστούνια της συνειδητοποίησης ψηλά.

Διέλυσε τα δάκρυα σε οξύ, η ευδαιμονία τον περιτριγυρίζει

και τον κοιτά

και ζηλεύει

ενώ αυτός κάνει έρωτα με την αφορισμένη του συνείδηση