Ζωή

 

Όλες


εκείνες                                                     οι πτώσεις                                             οι μικρές


                                 και                                                                                      οι μεγάλες


καθώς


και                                                            οι όποιες                                               εκλάμψεις



                                είναι                                                              αυτά


                                                                    που


μας                                                                                              καθορίζουν

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουνούπι

Ήταν ένα όνειρο που 'χα δει, θυμάμαι, ή το θυμάμαι σα να 'ταν όνειρο. Δεν ξέρω πια. Ήμουν μέσα στο λεωφορείο. Καλοκαίρι. Ζέστη αφόρητη. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο μέσα, ήταν η περίοδος που έλειπαν πολλοί σε διακοπές. Καθόμουν σε μια από τις θέσεις δίπλα στην πίσω πόρτα. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Οι σκέψεις μου ήταν χαμένες στα πρόσφατα γεγονότα της ζωής μου, στη δουλειά που καταδικάστηκα να κάνω. Τόνος στη λήγουσα άραγε, είναι σωστό; Στην παραλήγουσα θα ακουγόταν υπερβολικά δραματικό και αυτάρεσκο νομίζω. Δεν λέω ότι άξιζα απόλυτα αυτήν την ποινή αλλά αθώος δεν ήμουν στα σίγουρα. Όλα συνέβησαν μια μέρα που περπατούσα χωρίς σκοπό σε στενούς δρόμους της πόλης. Δυσκολευόμουν να κοιμηθώ εκείνον τον καιρό και προσπαθούσα να με εξαντλήσω μήπως και. Επιπλέον πάντα μου άρεσε να χάνομαι, να περιπλανιέμαι, ανακαλύπτοντας κρυμμένες πτυχές του μέρους που ζούσα και μαζί, ανακάλυπτα και εκείνες του εαυτού μου. Ναι, ακόμα και μετά από όλα αυτά τα χρόνια ανακάλυπτα κι άλλα. Τουλάχιστ...
Διαβάστε περισσότερα

Το πρώτο ψέμα

Πολύ παλιά, στις απαρχές ακόμα των ανθρώπων, το ψέμα δεν υπήρχε. Οι καρδιές ήταν ελεύθερες να εκφράζουν την αγάπη, το μίσος, τη δυσαρέσκεια και το δέος των σωμάτων στα οποία κατοικούσαν. Ελεύθερες στο να περιγράφουν γεγονότα έτσι όπως είχαν συμβεί ή τουλάχιστον έτσι όπως οι αισθήσεις είχαν καταφέρει να τα αποτυπώσουν στο μυαλό, άδολα. Αυτό άλλαξε μετά από ένα περιστατικό στο όρος Φώδεζον, σε ένα χωριό στους πρόποδές του. Εκεί ζούσε ο Ήγως, ένας βοσκός που, παρ' όλο που ήταν πολύ καλός σε αυτό που έκανε, οι υπόλοιποι του χωριού τον κορόιδευαν από μικρό επειδή φοβόταν ένα σωρό πράγματα και τρόμαζε εύκολα. Ο Ήγως όμως συνέχιζε να ζει και να δουλεύει, αν και το αίμα του είχε μόνιμα αλλοιωθεί από το πάγωμα που του προκαλούσαν τα σκοτεινά μέρη, οι δυνατοί θόρυβοι, τα έντομα και ένα σωρό άλλα πράγματα που οι περισσότεροι του χωριού είχαν μάθει να τα αψηφούν ή απλά να τα αγνοούν. Ήθελε όμως πολύ να αποδείξει σε όλους, νέους και γέρους, ότι είχε μέσα του θάρρος, ότι μπορούσε να αλλάξει στ...
Διαβάστε περισσότερα

Μνημοσμή

  Η Καρίν προσγειώθηκε σε μία από τις κενές θέσεις του διαστημοδρομίου, ανάμεσα σε δύο άλλα σκάφη αρκετά μεγαλύτερα από το δικό της. Το ταξίδι ήταν κουραστικό και οι μυς της απαιτούσαν τέντωμα. Επτά μέρες παραχωμένη σε έναν χώρο που θύμιζε περισσότερο μακρόστενη ντουλάπα δεν ήταν ιδανικό για το σώμα της. Το στομάχι της επίσης ήθελε πράγματα: Κανονικό φαγητό, όχι άλλες μερίδες τεχνητού πολτού. Όσες διαφορετικές γεύσεις και να είχε, παρέμενε μια αναγκαστική ταξιδιωτική αηδία. Σηκώθηκε από το φθαρμένο, μαύρο κάθισμα και άρχισε να τρίβει τους μηρούς της. Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού ήταν δύσκολο λόγω της ζώνης των αστεροειδών που δέσποζε στο σύστημα αυτό, αλλά κυρίως λόγω των πυκνών σύννεφων που έντυναν τον πλανήτη. Η προσγείωση είχε υπερκορέσει το αίμα της με αδρεναλίνη. Οι αισθητήρες και ο κινητήρας του μικρού επιβατικού της δεν συγκρίνονταν με αυτά των εμπορικών αστρόπλοιων. Χρειαζόταν μεγαλύτερη προσήλωση και προσπάθεια, αλλιώς δεν ήταν απίθανο να κατέληγε ένα παγωμένο πτώμα...
Διαβάστε περισσότερα