Αναρτήσεις

Μεγάλη θυσία

Τα Λάρδυνα ήταν μία από τις πολλές πόλεις της Δύσης που ήταν σπαρμένες ανάμεσα σε πρόποδες βουνών και στα ποτάμια που ξεχύνονταν από εκεί. Καθεμιά τους πάλευε να κυριαρχήσει, να γίνει πιο πλούσια και ισχυρή από την άλλη. Αμέτρητοι πόλεμοι και συμμαχίες ήταν χαραγμένα στις στήλες της Ιστορίας τους μα ποτέ καμιά από τις πόλεις δεν επικράτησε ολοκληρωτικά. Αδέλφια ήταν άλλωστε - έτρεφαν ζώα, εμπορεύονταν ξυλεία, δέρματα και υφάσματα. Λάτρευαν τα ίδια πράγματα, το αίμα τους είχε την ίδια ποιότητα. Όμως η ανθρώπινη ψυχή δύσκολα μαθαίνει και εύκολα ξεχνά τέτοιες αλήθειες, συνεπώς οι διαμάχες και οι συμφωνίες συνεχίζονταν. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Λάρδυνων ήταν η μακρά γυναικεία δυναστεία που αισίως μετρούσε εκατόν εικοσιδύο χρόνια, από τότε που ένα αιμάτινο τάμα στην Ηβύδα, τη Θεά της δημιουργίας και της γονιμότητας, στέρεψε δια παντός τη βασιλική γενιά από αρσενικούς απογόνους. Εκείνον τον καιρό βασίλισσα ήταν η Βόρβη, μια μεγαλόσωμη και σκληρή γυναίκα που ακόμα και μετά που πήρε τ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Το κουνούπι

Ήταν ένα όνειρο που 'χα δει, θυμάμαι, ή το θυμάμαι σα να 'ταν όνειρο. Δεν ξέρω πια. Ήμουν μέσα στο λεωφορείο. Καλοκαίρι. Ζέστη αφόρητη. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο μέσα, ήταν η περίοδος που έλειπαν πολλοί σε διακοπές. Καθόμουν σε μια από τις θέσεις δίπλα στην πίσω πόρτα. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Οι σκέψεις μου ήταν χαμένες στα πρόσφατα γεγονότα της ζωής μου, στη δουλειά που καταδικάστηκα να κάνω. Τόνος στη λήγουσα άραγε, είναι σωστό; Στην παραλήγουσα θα ακουγόταν υπερβολικά δραματικό και αυτάρεσκο νομίζω. Δεν λέω ότι άξιζα απόλυτα αυτήν την ποινή αλλά αθώος δεν ήμουν στα σίγουρα. Όλα συνέβησαν μια μέρα που περπατούσα χωρίς σκοπό σε στενούς δρόμους της πόλης. Δυσκολευόμουν να κοιμηθώ εκείνον τον καιρό και προσπαθούσα να με εξαντλήσω μήπως και. Επιπλέον πάντα μου άρεσε να χάνομαι, να περιπλανιέμαι, ανακαλύπτοντας κρυμμένες πτυχές του μέρους που ζούσα και μαζί, ανακάλυπτα και εκείνες του εαυτού μου. Ναι, ακόμα και μετά από όλα αυτά τα χρόνια ανακάλυπτα κι άλλα. Τουλάχιστ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Το πρώτο ψέμα

Πολύ παλιά, στις απαρχές ακόμα των ανθρώπων, το ψέμα δεν υπήρχε. Οι καρδιές ήταν ελεύθερες να εκφράζουν την αγάπη, το μίσος, τη δυσαρέσκεια και το δέος των σωμάτων στα οποία κατοικούσαν. Ελεύθερες στο να περιγράφουν γεγονότα έτσι όπως είχαν συμβεί ή τουλάχιστον έτσι όπως οι αισθήσεις είχαν καταφέρει να τα αποτυπώσουν στο μυαλό, άδολα. Αυτό άλλαξε μετά από ένα περιστατικό στο όρος Φώδεζον, σε ένα χωριό στους πρόποδές του. Εκεί ζούσε ο Ήγως, ένας βοσκός που, παρ' όλο που ήταν πολύ καλός σε αυτό που έκανε, οι υπόλοιποι του χωριού τον κορόιδευαν από μικρό επειδή φοβόταν ένα σωρό πράγματα και τρόμαζε εύκολα. Ο Ήγως όμως συνέχιζε να ζει και να δουλεύει, αν και το αίμα του είχε μόνιμα αλλοιωθεί από το πάγωμα που του προκαλούσαν τα σκοτεινά μέρη, οι δυνατοί θόρυβοι, τα έντομα και ένα σωρό άλλα πράγματα που οι περισσότεροι του χωριού είχαν μάθει να τα αψηφούν ή απλά να τα αγνοούν. Ήθελε όμως πολύ να αποδείξει σε όλους, νέους και γέρους, ότι είχε μέσα του θάρρος, ότι μπορούσε να αλλάξει στ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Λίγα λόγια για τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τον τελευταίο καιρό

  Death's End - Cixin Liu Νομίζω μόνο και μόνο γι' αυτό το βιβλίο αξίζει κανείς να διαβάσει την τριλογία του κινέζου συγγραφέα. Παρά τις όποιες αδυναμίες του όσον αφορά τη γραφή και τους χαρακτήρες, οι ιδέες που παρουσιάζονται είναι συγκλονιστικές. Ειδικά εδώ, στην κορύφωση της ιστορίας. Το μυαλό του αναγνώστη εκρήγνυται, διαβάζοντας το πώς όλα οδηγούνται στο τέλος και μετά στην αρχή ξανά. Δεν θέλω να προδώσω κάτι περισσότερο. Θα πω μονάχα πως καταφέρνει να μας δώσει εικόνες και συναισθήματα που θα μείνουν στη μνήμη μας και το τοποθετούν εύκολα στο hall of fame της επιστημονικής φαντασίας. Siddhartha - Hermann Hesse Ένα ταξίδι κυριολεκτικό και μεταφορικό, που αφήνει τον αναγνώστη χορτάτο από την τροφή για σκέψη που του παρέχει. Ο σπουδαίος γερμανός συγγραφέας χρησιμοποεί τον ήρωά του ως σύμβολο της αναζήτησης του εαυτού μας και της σχέσης μας με τα πράγματα που η λογική αδυνατεί (και δεν οφείλει) να εξηγήσει. Μέσω των διαφόρων σταδίων ο Σιντάρτα αποκτά εμπειρίες και εμπειρία, φ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Βύγνος και Δάνδα

Η θάλασσα του Νότου δεν ήταν πάντοτε τόσο κρύα. Ο μύθος λέει πως κάποτε, η Θεά των νερών η Μητ ῆ ρα, που το όνομά της μονάχα σιωπηρά προφέρεται όποτε οι άνθρωποι προσεύχονται σε αυτήν, ερωτεύτηκε έναν νεαρό ψαρά, τον Βύγνο. Τον παρατηρούσε κάθε μέρα, όταν εκείνος έβγαινε στη θάλασσα με τη βάρκα του. Ήταν λυγερόκορμος και τα καστανά μαλλιά του ανέμιζαν με έναν τρόπο γοητευτικό. Του έδινε την εύνοιά της κάθε φορά. Κρατούσε μακριά του τα μεγάλα κύματα και τους δυνατούς αέρηδες και έφερνε στο μέρος του πάντοτε τα πιο μεγάλα ψάρια. Μα ούτε μια φορά εκείνος δεν την ευχαρίστησε, ούτε μια φορά δεν έφερε το όνομά της στα όμορφα χείλη του. Ίσως έφταιγε το νεαρό της ηλικίας του, δεν γνώριζε φόβο και το μυαλό του ήταν ακόμη άγουρο. Εκείνη όμως συνέχισε να τον αγαπά. Μάζευε την αρμύρα και τον ιδρώτα απ' το κορμί του και τα έπαιρνε μαζί της για ενθύμιο. Έστελνε θερμές ριπές να τον χαϊδεύουν. Μια μέρα με νηνεμία έγραψε κάτι στην επιφάνεια του νερού, μια φράση ερωτική, μα εκείνος δεν έδωσε σημασί...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Σελίδες

Η Ειρήνη κοιτάζει το άδειο διαμέρισμα. Σωροί από κούτες δεσπόζουν τριγύρω, ένα μικρό χαρτονένιο χάος που σύντομα θα μετατραπεί σε σπίτι. Ή και σπιτικό, ποιος ξέρει τι θα φέρει το μέλλον. Της αρέσει αυτή η λέξη, σπιτικό. Έχει μια απαρχαιωμένη γοητεία. Φαντάζει κάτι το μακρινό, σαν έννοια που μπορείς να τη σκεφτείς, να την ψελλίσεις όταν είσαι μόνη αλλά παράλληλα να βρίσκεσαι σε απόσταση ασφαλείας από εκείνη και το άγχος που μπορεί να επιφέρει. Μυρίζει μπογιά παντού, της λένε τα ρουθούνια της. Ένα υπόλευκο καινούριο δέρμα με μια ευφάνταστη ονομασία που δεν θυμάται πώς την είχε πει ο μεσίτης. Δεν έχει σημασία. Οι τοίχοι θα γεμίσουν με πίνακες και με τις εκτυπωμένες φωτογραφίες της. Πολλές, ελπίζει, καθώς αυτήν την τιμή την κάνει μονάχα σε αυτές που απαιτούν μοναχές τους ουσιαστικά να γίνουν ύλη, να ενσαρκωθούν στον σύγχρονο ψηφιακό κόσμο σαν ασπρόμαυρες προφήτισσες. Για κάποιον λόγο αδημονεί να δει τα πράγματά της να αφήνουν σημάδια στους φρεσκοβαμμένους τοίχους. Παράσημα ότι έζησε πραγμ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Μνημοσμή

  Η Καρίν προσγειώθηκε σε μία από τις κενές θέσεις του διαστημοδρομίου, ανάμεσα σε δύο άλλα σκάφη αρκετά μεγαλύτερα από το δικό της. Το ταξίδι ήταν κουραστικό και οι μυς της απαιτούσαν τέντωμα. Επτά μέρες παραχωμένη σε έναν χώρο που θύμιζε περισσότερο μακρόστενη ντουλάπα δεν ήταν ιδανικό για το σώμα της. Το στομάχι της επίσης ήθελε πράγματα: Κανονικό φαγητό, όχι άλλες μερίδες τεχνητού πολτού. Όσες διαφορετικές γεύσεις και να είχε, παρέμενε μια αναγκαστική ταξιδιωτική αηδία. Σηκώθηκε από το φθαρμένο, μαύρο κάθισμα και άρχισε να τρίβει τους μηρούς της. Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού ήταν δύσκολο λόγω της ζώνης των αστεροειδών που δέσποζε στο σύστημα αυτό, αλλά κυρίως λόγω των πυκνών σύννεφων που έντυναν τον πλανήτη. Η προσγείωση είχε υπερκορέσει το αίμα της με αδρεναλίνη. Οι αισθητήρες και ο κινητήρας του μικρού επιβατικού της δεν συγκρίνονταν με αυτά των εμπορικών αστρόπλοιων. Χρειαζόταν μεγαλύτερη προσήλωση και προσπάθεια, αλλιώς δεν ήταν απίθανο να κατέληγε ένα παγωμένο πτώμα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα