Η αίσθηση της φωτιάς

Ο επιστημονικός σταθμός είχε μια παράξενη μυρωδιά, διαπίστωσαν τα μέλη της αντικαταστάτριας ομάδας. Κάτι που έμοιαζε να καλύπτει τις αναμενόμενες οσμές ενός τέτοιου μικρού χώρου όπου συγκατοικούσαν τέσσερα άτομα για έναν -τοπικό- χρόνο. Συζήτησαν μεταξύ τους και κατέληξαν ότι τους θύμιζε καπνό. Ναι, ήταν πιθανό κάποιο άτομο από την προηγούμενη ομάδα να είχε φέρει μαζί του τσιγάρα μα η αντλία φιλτραρίσματος αέρα θα είχε εξαφανίσει το ίχνος του. Η μυρωδιά όμως αυτή είχε θαρρείς ποτίσει τους τοίχους από ελασμέταλλο, τα σεντόνια, τα όργανα μετρήσεων και αναλύσεων. Είχε όμως και κάτι το ζωώδες, πρόσθεσε κάποιος και οι υπόλοιποι κοιτάχτηκαν με άβολα βλέμματα.

Μα δεν υπήρχε κάποιο ζώο στον σταθμό, ο θάλαμος μελέτης ήταν άδειος. Ευτυχώς, συμφώνησαν με ανακούφιση όλοι, καθώς αυτό θα ήταν ακόμα πιο παράξενο από το γεγονός ότι δεν υπήρχε επίσης ίχνος από την ομάδα την οποία θα αντικαθιστούσαν. Ο HV971c ήταν ένας πλανήτης καυτός, γεμάτος ενεργά ηφαίστεια και τίποτα παραπάνω από κάποια ανθεκτικά μικρόβια δε θα μπορούσε να ζήσει εκεί.

Πού είχαν πάει τα μέλη; Τα ρούχα τους ήταν ακόμα εκεί, τοποθετημένα στα συρτάρια και τα ντουλάπια. Το τραπέζι στον κεντρικό χώρο είχε ακόμα έτοιμα γεύματα πάνω του, τα οποία έμοιαζαν με αποξηραμένα φρούτα πια. Τα ποτήρια ήταν μισογεμάτα με νερό και πορτοκαλάδα. Η κατάστασή τους φανέρωνε ότι είχε περάσει αρκετός χρόνος από το γεύμα αυτό. Η τελευταία επικοινωνία με τη Γη είχε πραγματοποιηθεί λίγο μετά την άφιξή τους και μονάχα σε περίπτωση ανάγκης θα επικοινωνούσαν ξανά. Είχαν φύγει βιαστικά από τον σταθμό ήταν το μόνο συμπέρασμα, μα ακόμα μια πολύ παράξενη ανακάλυψη τούς έκανε να αισθανθούν ξανά άβολα. Στη μεγάλη ντουλάπα δίπλα από την είσοδο υπήρχαν τρεις περιβαλλοντικές στολές. Ο αριθμός τους κανονικά ήταν έξι: Μία για κάθε μέλος και άλλες δύο εφεδρικές. Έλειπαν τρεις, συνεπώς. Τι είχε συμβεί στα τέσσερα άτομα; Είχαν εξαφανιστεί όπως είχε συμβεί με κάποιους και στο παρελθόν; Ακόμα και να ήταν έτσι όμως, κανένας δε θα έβγαινε έξω από τον σταθμό χωρίς στολή. Δε θα άντεχε ούτε λίγα μέτρα στο αφιλόξενο αυτό περιβάλλον.

Υπήρχαν υπολείμματα ξηρού χώματος παντού στο δάπεδο, διαπίστωσαν επίσης. Όχι μόνο στον θάλαμο μελέτης, κάτι που θα ήταν λογικό δεδομένης της γεωλογικής κυρίως φύσης της αποστολής. Η αίσθηση της βιασύνης ήταν έντονη όπως η ζέστη που επικρατούσε στον πλανήτη και σιγά σιγά τα μέλη της αποστολής είχαν αρχίσει να νιώθουν έναν φόβο να ψιθυρίζει μέσα στο μυαλό τους.

Το ημερολόγιο καταγραφών ήταν ο μοναδικός τρόπος για να μάθουν τι πραγματικά είχε συμβεί, αν και κανένας τους δεν ήταν πραγματικά σίγουρος πως ήθελε να φορτωθεί αυτήν τη γνώση. Πήραν καρέκλες και κάθισαν γύρω από τη μεγάλη οθόνη που δέσποζε ανάμεσα στις διάφορες συσκευές μετρήσεων και επικοινωνίας. Με μια γρήγορη ματιά στις αρχικές καταγραφές δε διαπίστωσαν κάτι πέραν του φυσιολογικού και συνέχισαν με τις πιο πρόσφατες, όπου ήταν και το πιο λογικό να εμπεριέχονται αυτά που φοβόντουσαν να μάθουν.

Θόρουν 'Ειδαρσντότιρ, υπεύθυνη καταγραφής – HV971c. Μέρα 298, 11:20πμ.

Η μελέτη του νοτιοανατολικού τμήματος της ηπείρου αποτελεί το τελευταίο κομμάτι της αποστολής μας και ίσως το πιο επικίνδυνο, καθώς η ηφαιστειακή δραστηριότητα είναι ακόμα πιο έντονη εκεί. Τα στοιχεία όμως από τις προηγούμενες αποστολές υποδεικνύουν την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων ορυκτών και μετάλλων, συνεπώς είναι επιτακτικό να συνεχίσουμε να τη μελετάμε παρά τους κινδύνους. Ναι, όλοι γνωρίζουμε την υπόθεση της εξαφάνισης δύο μελών της προηγούμενης αποστολής σε εκείνη την περιοχή. Ο Ο'Μάλεϊ φρόντισε να μας ενημερώσει πριν καν προσγειωθούμε, τονίζοντας με αχρείαστα μακάβριο τρόπο ότι μονάχα οι στολές τους βρέθηκαν. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι πάντως ενθαρρυντικά και θεωρώ πως οι αντικαταστάτες μας θα είναι η τελευταία ομάδα μελετών πριν ξεκινήσουν οι αποστολές εξόρυξης.

Το ηθικό είναι γενικά καλό, ειδικά αυτές τις μέρες που ουσιαστικά μετράμε αντίστροφα για την επιστροφή μας στη Γη. Όλοι μας ανυπομονούμε να νιώσουμε λίγο κρύο. Ο Γιοκότα πέρασε μια περίοδο άσχημης ψυχολογικής κατάστασης την οποία επέλεξα να αναφέρω τώρα που πέρασε, από τη στιγμή που δεν αποδείχθηκε σοβαρή. Νωρίς το πρωί είχαμε έναν μεγάλο σεισμό, 6,7 Ρίχτερ, ο μεγαλύτερος εδώ και μία εβδομάδα. Το απόγευμα περιμένουμε την άφιξη του Ο'Μάλεϊ και της Τζάουακ με τα πρώτα δείγματα.

6:50μμ

Η Τζάουακ και ο Ο'Μάλεϊ επέστρεψαν. Το τοπίο ήταν άγριο ακόμα και για τα δεδομένα του HV971c. Είναι και οι δύο εμφανώς καταβεβλημένοι αλλά ευτυχώς δεν υπήρξαν τραυματισμοί ή κάποια άλλη επικίνδυνη κατάσταση. Οι στολές άντεξαν για ακόμα μια φορά. Δεν έχει χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τις εφεδρικές.

Μαζί τους έφεραν διάφορα δείγματα για ανάλυση, μα αυτό που μας κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν δύο βράχοι περίπου ένα μέτρο σε διάμετρο. Επέλεξαν να τους πάρουν μαζί για τον λόγο του ότι έμοιαζαν αφύσικοι σχεδόν. Ξεχώριζαν μέσα σε ένα μικρό ποτάμι από λάβα. Συνολικά υπήρχαν πάνω από δώδεκα τέτοιοι βράχοι εκεί. Η Τζάουακ πρόσθεσε ότι της θύμιζαν πέτρες που πατάς για να διασχίσεις κάποια λίμνη. Η επιφάνειά τους είναι μεν τραχιά όπως όλοι οι βράχοι στην περιοχή και το χρώμα τους παρομοίως, σκούρο καφέ, μα υπάρχει μια γενικότερη συμμετρία, παρατηρήσαμε όλοι. Μοιάζουν με ημισφαίρια, ουσιαστικά. Το κάτω μέρος τους είναι σχεδόν επίπεδο, με επίσης συμμετρικές ραβδώσεις. Το βάρος τους είναι 20,54 και 19,86 κιλά.

Τοποθετήσαμε τους βράχους στον θάλαμο μελέτης. Το φασματογράφημα έδειξε μια τεράστια ποικιλία στοιχείων και χημικών ενώσεων, οι οποίες θα μελετηθούν σε βάθος. Κάποιες δεν τις έχουμε ξαναδεί, κάτι το συναρπαστικό. Η σάρωση των βράχων με ακτίνες Χ έδειξε ότι το εσωτερικό τους είναι πορώδες. Θα ήταν χρήσιμο να είχαμε και κάποιου είδους τομογράφο ή έναν εξωβιολόγο μαζί μας εδώ. Οι τελευταίες εβδομάδες της αποστολής μας προμηνύονται ακόμα πιο ενδιαφέρουσες χάρη στην ανακάλυψη αυτή και ίσως να προσθέσουν ακόμα μεγαλύτερο βάθος και σημασία στην όλη επιχείρηση αποτύπωσης και μελέτης του HV971c.

Μέρα 299, 10:30πμ.

Έχουμε όλοι συγκλονιστεί από νέα δεδομένα που ήρθαν στο φως. Η αρχική μας εντύπωση ήταν ότι απλά υπήρχαν και οργανικές ενώσεις μέσα στους παράξενους βράχους, κάτι που θα αποδείκνυε την ύπαρξη μικροβιακής ζωής. Μα η βαθύτερη ανάλυση που κάναμε έδειξε κάτι άλλο. Οι βράχοι είναι κάποιου είδους οστρακοειδή ζώα, προσαρμοσμένα να ζουν στην κολασμένη ατμόσφαιρα του πλανήτη. Το γενετικό τους υλικό μοιάζει απλό και πολύπλοκο ταυτόχρονα. Θα χρειαστεί με βεβαιότητα μελέτη στα εξειδικευμένα εργαστήρια της Γης και της Ευρώπης ώστε να διαπιστώσουμε την πραγματική τους φύση. Ο Γιοκότα μοιάζει με παιδί, τόσο ενθουσιασμένος είναι. Όλοι μας δηλαδή, για να πω την αλήθεια. Κανένας μας δεν περίμενε ότι θα συναντούσαμε κάτι παραπάνω από βακτήριο εδώ.

11:45πμ

Οι βράχοι -ελλείψει κάποιου πιο ταιριαστού ονόματος- μοιάζουν να πεθαίνουν. Η εσωτερική τους θερμοκρασία είναι πλέον πολύ χαμηλή, χαμηλότερη από αυτήν του χώρου. Περίπου 60 βαθμούς Κελσίου διαφορά από την αρχική μέτρηση. Μειωμένη κατά πολύ είναι και η ηλεκτρομαγνητική τους ακτινοβολία. Επιπλέον, διαπιστώνουμε ιζηματοποίηση στο εσωτερικό τους. Άρα πιθανότατα η απομάκρυνσή από το περιβάλλον τους να ήταν μοιραία. Είναι σίγουρα θλιβερό μα ήταν αδύνατο να φανταστούμε πως επρόκειτο για ζώα. Η αντίληψή μας έκανε μερικά βήματα μπροστά θεωρώ αυτό το πρωί.

Η Τζάουακ πρότεινε να προσπαθήσουμε να τα θερμάνουμε μήπως και ζωντανέψουν. Ίσως να μην είναι αργά. Ζώα που ζουν μέσα σε λάβα, θεωρητικά θα πρέπει να διαθέτουν μεγάλες αντοχές. Ας το ελπίσουμε.

4:10μμ

Κάναμε σημαντική πρόοδο αν και όχι δίχως απώλειες. Χρησιμοποιήσαμε αρχικά βραστό νερό και περιλούσαμε τον ένα βράχο ξανά και ξανά, εκείνον με το μικρότερο βάρος. Αυτός αποφασίσαμε ότι θα ήταν ο αποδέκτης των προσπαθειών μας. Θα ήταν ρίσκο να πειραματιζόμασταν και στους δύο ταυτόχρονα. Το νερό προκάλεσε μια ελαφριά βελτίωση στις βιοενδείξεις του βράχου μα ήταν μονάχα για λίγα δευτερόλεπτα. Χρειαζόταν κάτι πιο ισχυρό, πιο ζεστό.

Ο Ο'Μάλεϊ πρότεινε να στερεώσουμε τους πυρσούς πλάσματος που χρησιμοποιούμε για επισκευές και πειράματα γύρω του, ώστε να δημιουργηθεί μια θερμοκρασία υψηλή και σταθερή. Ήταν επικίνδυνο μα συμφωνήσαμε να το δοκιμάσουμε. Πρώτα ασφαλίσαμε τον θάλαμο και τοποθετήσαμε πρόχειρα προστατευτικά για εμάς. Δεδομένης της τεράστιας διαφοράς θερμοκρασίας μεταξύ λάβας και πλάσματος, μειώσαμε στο ένα τρίτο την ισχύ των πυρσών. Το πείραμα όμως ήταν αποτυχημένο, καθώς η θερμοκρασία (ή ίσως και η φύση του θερμαντικού μέσου) αποδείχθηκε υπερβολικά μεγάλη για τον βράχο. Στην αρχή, όπως και στο προηγούμενο πείραμα, οι βιοενδείξεις βελτιώθηκαν. Περισσότερο αυτή τη φορά και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Μερικά λεπτά. Ο Γιοκότα φώναξε με ενθουσιασμό ότι ο βράχος παλλόταν αλλά αυτό ήταν κάτι που μόνο αυτός παρατήρησε. Ύστερα από δέκα λεπτά περίπου οι βιοενδείξεις αυξήθηκαν υπερβολικά και στη συνέχεια έπεσαν απότομα, χαμηλότερα από τα επίπεδα που βρισκόταν προηγουμένως ο βράχος. Έπειτα μηδενίστηκαν. Ήταν νεκρό, δυστυχώς. Η αυτοψία που θα πραγματοποιούσαν οι ειδικοί θα φανέρωνε πολλά. Ξέραμε πια όμως ότι ήταν εφικτό αυτό που προσπαθούσαμε. Έπρεπε όμως να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να σώσουμε και να μελετήσουμε τον δεύτερο.

Η πρότασή μου ήταν να συλλέξουμε λάβα στα δοχεία από νανοπλαστικό και να προσομοιώσουμε ουσιαστικά τις συνθήκες όπου ζούσε ο βράχος. Είχαν ήδη άλλωστε παρθεί μέτρα ασφαλείας στον θάλαμο για επικίνδυνες θερμοκρασίες και υλικά. Οι υπόλοιποι το δέχτηκαν. Είμαι αισιόδοξη.

7:25μμ

Δεν έπρεπε να το κάνουμε αυτό. Δεν έπρεπε. Συνέβη ένα ατύχημα κατά τη διαδικασία του πειράματος. Είχαμε τοποθετήσει τον βράχο στο μεγαλύτερο δοχείο από νανοπλαστικό που υπήρχε διαθέσιμο στον σταθμό και μόλις είχαμε ξεκινήσει πολύ προσεκτικά να χύνουμε λάβα μέσα του, την οποία συλλέξαμε προηγουμένως από ένα ρυάκι δύο χιλιόμετρα Νότια. Αυτό το είχα αναλάβει μαζί με τον Ο'Μάλεϊ. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική ακόμα και με τις προστατευτικές μάσκες που φορούσαμε. Η ζέστη αφόρητη σχεδόν. Μόλις σχηματίστηκε μια μικρή λίμνη από λάβα γύρω από τον βράχο είδα με τα μάτια μου αυτό που μόνο ο Γιοκότα είχε παρατηρήσει. Ήταν αλήθεια. Παλλόταν. Συμφώνησε και ο Ο'Μάλεϊ. Οι βιοενδείξεις του άρχισαν να βελτιώνονται, μας ενημέρωσαν οι άλλοι. Μα, δεν έμεινε σε αυτό, δυστυχώς. Ενώ αδειάζαμε το δεύτερο δοχείο με λάβα, από το κάτω μέρος του βγήκαν έξι λεπτά αρθρωτά πόδια. Ο βράχος σηκώθηκε και πετάχτηκε πάνω μου με μια αστραπιαία κίνηση. Το βάρος του με έριξε στο πάτωμα. Το δοχείο μού έφυγε από τα χέρια και άκουσα μια κραυγή πόνου από το στόμα του Ο'Μάλεϊ. Μου κόπηκε η ανάσα. Μπορούσα να νιώσω τη βαριά μυρωδιά του ακόμα και πάνω από τη μάσκα. Μα το χειρότερο ήταν ότι από το κάτω μέρος του εξέκρινε μια κοκκινωπή βλέννα που με κάλυψε σαν ύφασμα.

Οι υπόλοιποι όρμησαν πάνω στο ζώο και το τράβηξαν μακριά μου. Κατόπιν, το ώθησαν μέσα στον θάλαμο και το κλείδωσαν. Δεν έκανε κάποια άλλη επιθετική κίνηση. Περπάτησε ως το δοχείο με τη λάβα, μάζεψε τα πόδια του και έμεινε ακίνητο.

Η αίσθηση της βλέννας πάνω μου ήταν αηδιαστική. Έτρεξα στο μπάνιο, ξεπλύθηκα και απολυμάνθηκα δύο φορές κι ας μην είχε παρά ελάχιστη ακουμπήσει το δέρμα μου, στα χέρια και τον λαιμό. Ήταν χλιαρή και απαλή θυμάμαι. Δεν παρατήρησα κάποιον ερεθισμό. Η καρδιά μου όμως έκανε πολλή ώρα για να επανέλθει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Τα ρούχα που φορούσα πετάχτηκαν. Δεν έχει σημασία, σε λίγες μέρες θα φύγουμε.

Το ζώο παρέμεινε στην ίδια αδρανή στάση. Καλού κακού κλειδώσαμε και το νεκρό μέσα στον θάλαμο, χωρίς να έχει επαφή με τη λάβα ωστόσο. Το έγκαυμα στο χέρι του Ο'Μάλεϊ ήταν μικρό αλλά σοβαρό. Θα χρειαστούν πολλές θεραπείες με ακτινοβολία, πιθανότατα και δερματικό μόσχευμα.

Μέρα 300, 9:25πμ

Καμία αλλαγή στον βράχο. Απλά κάθεται εκεί. Δεν κοιμήθηκα καλά. Το μυαλό μου συνεχώς επαναλάμβανε τη σκηνή της επίθεσης. Η αίσθηση του βάρους και της βλέννας έχουν αποτυπωθεί στους νευρώνες μου. Έχω επίσης διάρροια και έκανα εμετό πολλές φορές. Ελπίζω να μην κόλλησα τίποτα από το ζώο. Αυτό δεν θα ήταν καθόλου καλό.

Αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με εργασίες συντήρησης και καθαρισμού του σταθμού, καθώς επίσης και με μελέτες που δε χρειαζόταν ο θάλαμος. Κανένας μας δεν πλησιάζει εκεί. Τα δοχεία νανοπλαστικού κρατούν τη λάβα ακόμα ζεστή, μα εκτιμούμε ότι μέχρι αύριο θα έχει κρυώσει. Ίσως θα περιμένουμε άλλη μια μέρα ώστε οι βιοενδείξεις του ζώου να ταυτιστούν με εκείνες του νεκρού, πριν επιχειρήσουμε να τα μεταφέρουμε.

2:00μμ

Νιώθω κουρασμένη, κάτι λογικό. Οι εργασίες όμως πήγαν καλά. Η διάθεσή μας είναι κάπως πεσμένη, τα βλέμματά μας συνεχώς στρέφονται προς τη μεριά του θαλάμου. Ο Ο'Μάλεϊ μοιάζει κλασικά ψύχραιμος και με όρεξη για αστεία μα τον έχω μάθει καλά τόσο καιρό. Είναι και αυτός επηρεασμένος από ότι συνέβη αλλά δεν το δείχνει. Δεν τον αδικώ πάντως που προσπαθεί να μας κάνει να χαλαρώσουμε. Δεν έχω φάει σχεδόν τίποτα από το πρωί. Θέλω να κοιμηθώ.

4:45μμ

Παρουσίασα κάποια επιπλέον συμπτώματα και έχω αρχίσει να ανησυχώ. Το ίδιο και οι υπόλοιποι, κοιτώντας με. Πέραν από την έλλειψη όρεξης και τις στομαχικές διαταραχές, έχασα και ένα ποσοστό της αίσθησης στα ακροδάχτυλά μου. Το πρώτο σημάδι ήταν όταν σηκώθηκα μετά από έναν σύντομο ύπνο και γέμισα ένα ποτήρι με νερό. Μου έπεσε χωρίς να το καταλάβω. Δεν έδωσα σημασία αρχικά μα στην πορεία διαπίστωσα ότι δυσκολευόμουν να πιάσω διάφορα αντικείμενα. Το πιο παράξενο και τρομακτικό ήταν ότι χάιδευα το δέρμα μου και το χέρι μου έμοιαζε ξένο, όπως όταν μουδιάζει εντελώς.

Έφαγα κάτι με το ζόρι ώστε να πάρω αντιβίωση. Για την ακρίβεια με τάισε η Τζάουακ. Ήταν άβολο και ντροπιαστικό. Ευτυχώς δεν το έβγαλα. Θυμήθηκα ότι είδα ένα όνειρο που είχε σχέση με φωτιά και παράξενες φωνές κατά τον απογευματινό μου ύπνο.

9:00μμ

Δυσκολεύομαι πια να πληκτρολογήσω. Ενεργοποίησα τη φωνητική πληκτρολόγηση. Η απώλεια της αίσθησης έχει οξυνθεί και εξαπλωθεί. Πλέον νιώθω ολόκληρο το σώμα μου μουδιασμένο. Αρχίζω και φοβάμαι. Ο Γιοκότα μού έκανε διάφορες εξετάσεις μα οι ιατρικές του γνώσεις και ικανότητες δεν αρκούν για κάτι τόσο περίεργο. Μακάρι να μιλούσαμε για κάποιον απλό τραυματισμό ή μόλυνση. Άρχισα να χτυπάω στους τοίχους. Θέλω να αισθανθώ ξανά πόνο. Πήρα ένα ηρεμιστικό. Μου το έδωσαν και αυτό λες και είμαι ανήμπορο μωρό. Οι δουλειές στον σταθμό έχουν σταματήσει. Δεν έπρεπε να προτείνω αυτό το πράγμα. Δεν έπρεπε. Και όσο παρατηρώ τα τρομαγμένα μάτια των συναδέλφων μου τόσο θυμώνω με τον εαυτό μου. Και παράλληλα, οι βράχοι κείτονται στο ίδιο σημείο. Ίσως και να γελούσαν χαιρέκακα αν τους το επέτρεπε η ανατομία τους.

10:45μμ

Φοβάμαι πολύ. Το δέρμα μου έχει παρουσιάσει σκούρες κηλίδες, σκληρές στην αφή όπως διαπίστωσαν οι άλλοι. Δε νιώθω τίποτα σωματικό. Θεέ μου, πώς θα κοιμηθώ; Και το χειρότερο, αν κοιμηθώ θα ξυπνήσω;

Μέρα 301, 11:10πμ

Είναι αδύνατο να πιστέψω αυτό που συμβαίνει. Οι κηλίδες έχουν εξαπλωθεί σε όλο μου το σώμα. Έχουν δημιουργήσει μια κρούστα όμοια με το περίβλημα των βράχων. Οι υπόλοιποι με κοιτάζουν περίεργα. Με αποφεύγουν. Αν μπορούσαν θα έφευγαν από τον σταθμό. Δεν τους αδικώ. Ένα βλέμμα στον καθρέφτη αρκεί. Είμαι αποκρουστική. Έχω χάσει απότομα βάρος, επίσης. Κρύφτηκα στην κουκέτα μου. Ίσως είναι καλύτερο να φύγω εγώ από τον σταθμό. Για το καλό όλων μας. Το προηγούμενο βράδυ κύλησε ήσυχα, κατά μεγάλη, τεράστια ειρωνεία. Είδα πάλι όνειρα με φωτιά μα δεν ήταν καθόλου αγχωτικά. Το αντίθετο μάλιστα, με έκαναν να γαληνέψω. Το σώμα μου το νιώθω ξεκούραστο. Δεν πεινάω καθόλου. Ένα προοίμιο του θανάτου άραγε; Πρέπει να ηχογραφήσω μηνύματα για τους δικούς μου. Τη διαθήκη μου.

11:45πμ

Προσπάθησα να κάψω το χέρι μου με έναν πυρσό πλάσματος. Μου φάνηκε πολύ φυσιολογικό να το κάνω. Σα να ήθελα να φάω ένα σάντουιτς. Τον έπιασα άγαρμπα και τον στήριξα σε έναν τοίχο με το κορμί μου, ώστε να μπορέσω να πατήσω τον μοχλό με το άλλο χέρι. Δεν ένιωσα κάψιμο αλλά κάτι οικείο, τρυφερό. Η κρούστα που με περιβάλλει αφήνει υπολείμματα στο πάτωμα, σα νεκρά κύτταρα. Αυτό το παρατηρήσαμε και με τα ζώα στον θάλαμο. Θέλω να περάσω χρόνο μαζί τους. Μου φαίνεται επίσης φυσιολογικό. Οι υπόλοιποι άλλωστε δε μου μιλάνε. Προσπαθούν να βρουν μια λύση. Είναι μάταιο φυσικά. Είμαι πλέον παρίας.

1:20μμ

Δυσκολεύομαι και να μιλήσω πλέον μα πρέπει να περιγράψω τις νέες εξελίξεις. Είναι συγκλονιστικό αυτό που συμβαίνει. Ολόκληρη η προοπτική αυτού του κόσμου μοιάζει να έχει αλλάξει προς κάτι μεγαλύτερο. Νιώθω για τελευταία φορά στη ζωή μου τον ενθουσιασμό της επιστημονικής ανακάλυψης. Συνειδητοποιώ παράλληλα πως θυμάμαι έντονα και τις λοιπές τελευταίες φορές που έκανα ή ένιωσα κάτι ως άνθρωπος. Γιατί δε πρέπει να λογίζομαι πλέον ως τέτοιος. Αρχίζω να συμφιλιώνομαι με αυτό και βοήθησε τα μέγιστα η νέα εξέλιξη αυτή.

Τα άλλα μέλη δε με πίστεψαν στην αρχή, μα το έκαναν όταν τους μετέφερα λεπτομέρειες που δε θα είχα ούτε λόγο μα ούτε και ικανότητα να τις βγάλω από το μυαλό μου. Καθόμουν ακουμπισμένη στο παχύ τζάμι του θαλάμου μελετών. Το μοναδικό μέρος του σταθμού όπου ένιωθα άνετα πλέον. Το ζώο που με είχε μεταμορφώσει με το βλεννογόνο φιλί του διατηρούσε την ακινησία του. Παλλόταν ελάχιστα, μόνο εγώ μπορούσα να το αντιληφθώ. Η λάβα είχε κρυώσει, ήταν συμπαγής. Ένιωθα άσχημα. Ένιωθα τον πόνο του καθώς η εσωτερική του θερμοκρασία έπεφτε συνεχώς. Ήθελα να μπω στον θάλαμο, να το σηκώσω (μπορούσα άραγε;) και να βγούμε έξω. Να πάμε πίσω, εκεί που ξεκίνησαν όλα. Εκεί που ανήκαμε. Ίσως αυτή να ήταν η μόνη λύση. Τότε άκουσα κάτι μέσα στο μυαλό μου. Όχι, άκουσα δεν είναι η κατάλληλη λέξη γιατί δεν ήταν φωνή. Ήταν πιο πολύ αίσθηση, γνώση, αρχέγονο ένστικτο. Δε μπορώ να το περιγράψω. Το ζώο μού μίλησε. Με καθησύχασε. Μου είπε το όνομά του: Τζέιμς Άντερσον. Γεωλόγος. Κάποτε. Πριν ένα ζώο που έμοιαζε με βράχο του επιτεθεί όταν μάζευε δείγματα δίπλα από ένα ποτάμι λάβας. Πριν πολύ καιρό, δεν ήξερε πια πόσο. Είχαν επιτεθεί και στον συνάδελφο του που ήταν μαζί. Τους μεταμόρφωσαν. Φοβήθηκαν να μοιραστούν τα νέα της επίθεσης με τους υπολοίπους της αποστολής τους. Όταν όμως τα συμπτώματα έγιναν έντονα και κατάλαβαν ποια θα ήταν η εξέλιξη το έσκασαν. Ήθελαν να βρουν τους ομοίους τους πλέον. Πέταξαν τις στολές τους στη διαδρομή, τους ήταν άχρηστες. Επέστρεψαν σε εκείνο το ποτάμι. Βυθίστηκαν, αφέθηκαν ολοκληρωτικά στην τρυφερότητα της λάβας. Στη σύνδεση με τα άλλα ζώα. Οι σκέψεις του παρέμειναν σε έναν ελάχιστο βαθμό ανθρώπινες και τα υπόλοιπα αντιλαμβάνονται με ενδιαφέρον τη διαφορετικότητα αυτή. Τα έπεισαν με πολύ κόπο να μην επιτεθούν στον Ο'Μάλεϊ και την Τζάουακ.

Το ίδιο θα συμβεί και με μένα. Είναι όμορφο. Τον πίστεψα. Ήμουν σίγουρη.

Δεν μπορούσα πια να δω καλά τα πρόσωπα των συναδέλφων μου. Τα μάτια μου είχαν καλυφθεί σχεδόν από κρούστα. Όλα ήταν θολά. Ήξερα όμως πως οι εκφράσεις τους ήταν γεμάτες έκπληξη και τρόμο. Τους παρακάλεσα να μας πάνε πίσω. Δε θα τους κάναμε κακό. Τους το υποσχέθηκα. Μπορούσαν να μας ψεκάσουν με τον πυροσβεστήρα ώστε η εσωτερική μας θερμοκρασία να χαμηλώσει και να γίνουμε εντελώς αδρανείς. Όχι, ούτε το άλλο ζώο ήταν νεκρό τελικά. Απλά είχε πέσει σε έναν τύπο χειμερίας νάρκης. Παρέμειναν διστακτικοί, όμως εν τέλει συμφώνησαν. Δεν υπήρχε ουσιαστικά άλλη επιλογή.

Μπούλαν Τζάουακ – νέα υπεύθυνη καταγραφής, 4:22μμ

Φάγαμε λίγο για να πάρουμε ίσα-ίσα ενέργεια για αυτό που θα επακολουθήσει. Είμαστε φοβισμένοι και ανήσυχοι.

Η Θόρουν 'Ειδαρσντότιρ είναι πλέον ένας τεράστιος σβώλος σκούρας κρούστας. Ένα από αυτά τα καταραμένα ζώα. Πάλλεται μονάχα. Αφήνει υπολείμματα της νέας της σάρκας στο πάτωμα. Βρωμάει. Απαίσιο, όλο αυτό. Θλιβερό. Χάθηκε μέσα σε λίγες ώρες ουσιαστικά. Η προσωπικότητά της, η ομορφιά της, η ανθρωπιά της. Μακάρι να μην τα φέρναμε στον σταθμό ποτέ αυτά τα πράγματα. Πώς να ξέραμε το τι θα επακολουθούσε;

Την ψεκάσαμε με το παγωμένο διοξείδιο του άνθρακα από τον πυροσβεστήρα. Αυτήν και τον άλλον βράχο. Οι βιοενδείξεις τους είναι πολύ χαμηλές. Σε λίγο φεύγουμε για την περιοχή όπου ζουν. Έχουμε πάρει μαζί μας πυρσούς πλάσματος, μεταλλικά αντικείμενα και ό,τι άλλο νομίζουμε πως θα φανεί χρήσιμο σε περίπτωση επίθεσης.

Ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά.