Το κουνούπι
Ήταν ένα όνειρο που 'χα δει, θυμάμαι, ή το θυμάμαι σα να 'ταν όνειρο. Δεν ξέρω πια. Ήμουν μέσα στο λεωφορείο. Καλοκαίρι. Ζέστη αφόρητη. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο μέσα, ήταν η περίοδος που έλειπαν πολλοί σε διακοπές. Καθόμουν σε μια από τις θέσεις δίπλα στην πίσω πόρτα. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Οι σκέψεις μου ήταν χαμένες στα πρόσφατα γεγονότα της ζωής μου, στη δουλειά που καταδικάστηκα να κάνω. Τόνος στη λήγουσα άραγε, είναι σωστό; Στην παραλήγουσα θα ακουγόταν υπερβολικά δραματικό και αυτάρεσκο νομίζω. Δεν λέω ότι άξιζα απόλυτα αυτήν την ποινή αλλά αθώος δεν ήμουν στα σίγουρα. Όλα συνέβησαν μια μέρα που περπατούσα χωρίς σκοπό σε στενούς δρόμους της πόλης. Δυσκολευόμουν να κοιμηθώ εκείνον τον καιρό και προσπαθούσα να με εξαντλήσω μήπως και. Επιπλέον πάντα μου άρεσε να χάνομαι, να περιπλανιέμαι, ανακαλύπτοντας κρυμμένες πτυχές του μέρους που ζούσα και μαζί, ανακάλυπτα και εκείνες του εαυτού μου. Ναι, ακόμα και μετά από όλα αυτά τα χρόνια ανακάλυπτα κι άλλα. Τουλάχιστ...