Βύγνος και Δάνδα
Η θάλασσα του Νότου δεν ήταν πάντοτε τόσο κρύα. Ο μύθος λέει πως κάποτε, η Θεά των νερών η Μητ ῆ ρα, που το όνομά της μονάχα σιωπηρά προφέρεται όποτε οι άνθρωποι προσεύχονται σε αυτήν, ερωτεύτηκε έναν νεαρό ψαρά, τον Βύγνο. Τον παρατηρούσε κάθε μέρα, όταν εκείνος έβγαινε στη θάλασσα με τη βάρκα του. Ήταν λυγερόκορμος και τα καστανά μαλλιά του ανέμιζαν με έναν τρόπο γοητευτικό. Του έδινε την εύνοιά της κάθε φορά. Κρατούσε μακριά του τα μεγάλα κύματα και τους δυνατούς αέρηδες και έφερνε στο μέρος του πάντοτε τα πιο μεγάλα ψάρια. Μα ούτε μια φορά εκείνος δεν την ευχαρίστησε, ούτε μια φορά δεν έφερε το όνομά της στα όμορφα χείλη του. Ίσως έφταιγε το νεαρό της ηλικίας του, δεν γνώριζε φόβο και το μυαλό του ήταν ακόμη άγουρο. Εκείνη όμως συνέχισε να τον αγαπά. Μάζευε την αρμύρα και τον ιδρώτα απ' το κορμί του και τα έπαιρνε μαζί της για ενθύμιο. Έστελνε θερμές ριπές να τον χαϊδεύουν. Μια μέρα με νηνεμία έγραψε κάτι στην επιφάνεια του νερού, μια φράση ερωτική, μα εκείνος δεν έδωσε σημασί...